Opanowanie przez człowieka środowiska naturalnego charakteryzowało zawsze podstawowe działanie: pozyskanie terenów pod uprawy rolnicze i budowę miejsc zamieszkania. Oznaczało to zawsze jedno: karczowanie lasów, które przeważały w naszej szerokości geograficznej. Z czasem proporcje się odwróciły - ludzi zrobiło się dużo, a lasów raczej niewiele. Ostały się głównie tam, gdzie gleba nie nadawała się do rolniczego wykorzystania. Taka właśnie jest Nizina Mazowiecka na wschód od Wisły, a ściślej - obszar wchodzący w skład Mazowieckiego Parku Krajobrazowego.
Mazowiecki Park Krajobrazowy utworzono w 1987 r. uchwałą (jeszcze) Rady Narodowej m. st. Warszawy. Tworzą go dwa kompleksy:
__ północny - obejmujący obszar od Wesołej po Józefów i Wiązowną - w większości zalesiony, z licznymi torfowiskami i wydmami;
__ południowy - ponad dwukrotnie większy, w skład którego wchodzą Lasy Celestynowskie wraz z rozległym bagnem "Całowanie".
Utworzenie Parku miało zapobiec degradacji środowiska naturalnego, będącego przeciwwagą dla rozrastającej się aglomeracji warszawskiej. Ochroną objęto głównie obszary zalesione, które stanowią aż 77% jego powierzchni (wobec 24% zalesienia dawnego województwa warszawskiego).
Użycie w nazwie Parku słowa "krajobrazowy" jest całkowicie usprawiedliwione: obszar cechuje urozmaicona rzeźba terenu, bogata roślinność (a więc nie tylko sosny!) i fauna. Na jego terenie znajduje się kolkanaście rezerwatów przyrody, m. in. rezerwat "Na Torfach" - chyba najbardziej znany, oraz rezerwat "Świder", o istnieniu którego, jak się zdaje, wie niewielu.
Dla turystów, pragnących osobiście poznać uroki Mazowieckiego Parku Krajobrazowego, wytyczono pięć szlaków turystycznych, prowadzących przez najbardziej interesujące miejsca Otwocka i okolic.